Πώς
από ένα ολόκληρο έθνος που είχε όνειρα και ελπίδες του ζητούν να παραιτηθεί από
κάθε δικαίωμα αξιοπρεπούς ζωής;
Πώς
από έναν λαό που οι πρόγονοί του έδωσαν τις βάσεις της δημοκρατίας, της
ισότητας, και της ισονομίας του ζητούν να πεθάνει αργά και
βασανιστικά;
Πώς
από έναν εργαζόμενο, που κάθε άλλο παρά τεμπέλης είναι, του αφαιρούν βίαια κάθε
εργασιακό δικαίωμα;
Πώς
μια χώρα την οδηγούν σε ολική εκποίηση;
Και γιατί όλα αυτά;
Για ένα πολιτικό μέγεθος που λέγεται Δημόσιο Χρέος;
Ναι!! Πολιτικό μέγεθος και όχι οικονομικό…. Γιατί αν δεν ήταν το
χρέος θα είχαν εφεύρει κάτι άλλο για να εφαρμόσουν τη πολιτική
τους.
Πρέπει, οπότε όντως να εξοφλήσουμε το χρέος; Τι να
πρωτοαναφέρουμε:
·
Τη συμφωνία του ’64 του Κ. Μητσοτάκη όπου αναγνωρίστηκε εις το
άρτιο όλο το προπολεμικό χρέος της χώρας αν και είχαμε είδη πληρώσει πολλά και
αν και είχαμε ήδη χρεοκοπήσει δύο φορές;
·
Τον τρόπο δανειοδότησης της χώρας; Έπαιρνε ένα δάνειο π.χ. 100 δρχ,
εκταμιεύονταν οι 60 δρχ (τις υπόλοιπες 40 δρχ τις κράταγαν οι δανειστές ως
εγγύηση) και από τις 60 μας άφηναν τελικά τις 40 αφού με τις 20 είτε αγοράζαμε
προϊόντα ή εξοπλισμό από αυτούς είτε τους τα δίναμε ως αμοιβές για Δημ. Έργα.
Βέβαια τους τόκους τους πληρώναμε για
όλο το ποσό των 100 δρχ.
·
Τη
σύσταση του Χρέους; Ότι δηλαδή μέρος του
είναι το οθωμανικό χρέος, το χρέος που μας χρέωσαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ μετά
τον Α’ Παγκόσμιο, το χρέος των ιδιωτικών εταιρειών επί χούντας που έγινε
κρατικό, το χρέος από το περίφημο swap του
Σημίτη και άλλα πολλά.
·
Το ότι έχουμε πληρώσει πάνω από δύο φορές το Δημ. Χρέος της
χώρας;
·
Το ότι ακόμη και σήμερα, κερδοσκοπούν σε βάρος μας δίνοντας μας
δάνεια με εξωφρενικούς όρους (βλ. απώλεια εθνικής κυριαρχίας) και με τοκογλυφικά
επιτόκια βάζοντας υποθήκη το σύνολο της ακίνητης περιουσίας της χώρας. Και αυτό
το κάνουν οι «εταίροι», οι «φίλοι» μας.
Φυσικά και έπαιρναν φακελάκια
οι γιατροί, «λαδώνονταν» εφοριακοί, τελωνιακοί και άλλοι, έπαιρναν
χρηματοδοτήσεις οι αγρότες και τις έτρωγαν, φοροδιέφευγαν οι έμποροι και οι
επιχειρήσεις. Θα μπορούμε να βρούμε πολλά ανάλογα παραδείγματα. Είναι αυτά, όμως που μας έφτασαν εδώ; Μόνο
στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι ΟΧΙ.
Απλώς έτσι βόλευε το πολιτικό σύστημα να λέει ώστε να κρύβει τις ευθύνες του και
να τιμωρήσει τώρα όλους τους υπόλοιπους εκτός από το ίδιο.
Και γιατί τώρα όλα αυτά;
Γιατί με το ευρώ ζήσαμε μια εικονική πραγματικότητα αλλά όλοι τη
ζήσαμε με δανεικά.
Τι εννοώ με τα δανεικά; Το
τραπεζικό σύστημα άρχισε και έδινε διακοποδάνεια, φοιτητοδάνεια, πιστωτικές
κάρτες, στεγαστικά, δάνεια για αγορά αυτοκινήτου, για ηλεκτρικά είδη, για
χαράτσια και άλλα πολλά ακόμα. Γιατί εφόσον το εισόδημα συρρικνώνονταν διαρκώς
και οι αποταμιεύσεις εκμηδενίζονταν μόνο έτσι μπορούσε το σύστημα να εξασφαλίζει
τις καταναλωτικές ανάγκες των πολιτών. Παράλληλα, οι πολιτικοί μας έφτιαχναν
τους νόμους στα μέτρα τους, εξαπατούσαν διαρκώς το λαό και σε κάθε ευκαιρία
«έτρωγαν» δημόσιο χρήμα και αθώωναν τους εαυτούς
τους.
Και όταν, μετά από 8 χρόνια, τα κρατικά ταμεία άδειασαν, αποφάσισαν
ότι πρέπει να ισοπεδωθεί κάθε εργασιακό δικαίωμα, να μετατραπούν οι μισθοί και
οι συντάξεις σε επιδόματα και να πουληθεί ολόκληρη η χώρα. Και πρέπει να
πουληθεί πολύ φτηνά. Γιατί σκόπιμα απαξίωσαν τον δημόσιο πλούτο και κάθε δημόσια
υπηρεσία ακριβώς για το λόγο να πουληθεί
φθηνά.
Και τι πρέπει να κάνουμε τώρα;
Πρώτα πρέπει να απαλλαγούμε από αυτούς που μας έφτασαν εδώ. Και ο
πιο αποτελεσματικός τρόπος για να γίνει αυτό είναι με το να αποκτήσουμε τη κοινωνική μας συνοχή που την
έχουν διαλύσει. Με το να οργανωθούμε μαζικά και συντεταγμένα. Με το
να κάνουμε αυτό που πολλοί προγονοί μας το έκαναν: Να σηκωθούν όρθιοι και να
κοιτάξουν στα μάτια τον «εχθρό». Και τώρα «εχθρός» είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Αυτόν που σκόπιμα τόσα χρόνια, έχοντας προσεκτικά μελετήσει τη ψυχολογία του Έλληνα, τον έμαθαν να είναι
αποξενωμένο, φοβισμένο, βολεμένο, απελπισμένο. Αυτόν που του έμαθαν να
καταναλώνει και όχι να παράγει. Αυτόν που του δεν του δίδαξαν στο σχολείο το τι
πάει να πει δημοκρατία και ισότητα. Αυτόν που δεν του δίδαξαν την ιστορία του.
Και όταν το κάνουμε αυτό, τότε θα είναι πολύ εύκολο να πάρουμε τις
τύχες των παιδιών μας στα χέρια μας και να πάψουμε να εμπιστευόμαστε κάθε έναν
που εμφανίζεται ως «σωτήρας». Θα είναι πολύ εύκολο να σταματήσουν να μας
φοβίζουν διλήμματα του τύπου «Ευρώ ή Δραχμή», «Ευρώπη ή απομόνωση». Γιατί ένας
λαός που είναι κυρίαρχος στη χώρα του, ένας λαός περήφανος για τη χώρα του, θα
σταματήσει να φοβάται.
Μπορεί ο δρόμος να είναι μακρύς. Το οφείλουμε όμως στις γενιές που
έρχονται. Ας κάνουμε ένα ένα τα βήματα. Να γνωρίζουμε όμως, ότι όσο δε
σηκωνόμαστε από το καναπέ μας, τόσο πεθαίνουν άνθρωποι. Και αν καθυστερήσουμε
πολύ, μπορεί να έρθει και η σειρά μας.
20/05/2012